بررسی میزان اثر تحریک ارتعاشی و تحریک الکتریکی بر روی حداکثر انقباض ارادی

هدف: میزان تغییر حداکثر انقباض ارادی به دنبال اعمال تحریکات ارتعاشی عضله آگونیست و تحریک الکتریکی عضله مقابل به طور جداگانه و کاربرد توام آنها به طور هم زمان، مورد تحقیق و بررسی قرار گرفت. روش بررسی: در این تحقیق 45 نفر از افراد سالم مورد بررسی قرار گرفتندکه به سه گروه 15 نفری تقسیم شدند. در هر گروه، قبل از انجام آزمایش، از فرد خواسته شد که حداکثر انقباض ارادی را در عضله گاستروکنمیوس داشته باشد که به صورت سیگنال های emg ثبت شد. یافته ها: در گروه اول، تاندون آشیل به مدت 15 دقیقه مورد ارتعاش (100 هرتز و دامنه 0/8 میلی متر) قرار گرفت. مشخص شد که mvc عضله گاستر کنمیوس در اثر ارتعاش کاهش یافته، اما بعد از 15 دقیقه تحریک الکتریکی عصب پرونئال در گروه 2، تغییری نکرده است. در گروه سوم، در اثر کاربرد توام دو مداخله، mvc این عضله نیز تغییری نکرد. نتیجه گیری: به طور کلی، اعمال ارتعاش بر عضله، در مقایسه با دو روش دیگر، سبب کاهش بیشتری در mvc می شود.